|
Fremda Titolo Liu Binbin Antaŭ tagmeze, kiam Direktoro Wu de la Buroa Partikomitato absorbiĝis en legado de la dokumentoj dissentotaj al la subuloj en la oficejo, iu kun okulvitroj malpeze malfermis la pordon kaj enŝovis sian kapon. "Ĉu kamarado Wu Ming estas ĉi tie? " Li demandis ĝentile. " Ne." Direktoro Wu respondis sen levi la kapon. "Ĉu vi bonvolas diri al mi, kien li iris? " Li demandis denove. Direktoro Wu iom malpaĉienciĝis, "Mi ne scias." "Pardonon." Li kapsalutis pardopete kaj retiriĝis. "Direktoro Wu stariĝis kaj fermis la pordon. Sed apenaŭ li eksidis sur la kanseĝon, oni ekfrapis je la pordo. "Kiu? " Direktoro Wu iom koleriĝis de la frapado. "Mi, Direktoro Wu." De la voĉtono direktoro Wu eksciis, ke tiu estas Sekretario Wang de la oficejo. Tial li aliris kaj malfermis la pordon. "Kion fari? " Rigardante al la sekretario iom malgaje, Direktoro Wu demandis. "Iu volas viziti vin, direktoro Wu." Diris la sekretario, subkonscie flankeniĝante. Levinte la kapon, Direktoro Wu iom konseterniĝis. La alveninto estas neniu alia ol tiu kun okulvitroj! "Direktoro Wu, Ĉu vi estas Kamarado Wu Ming? " La alveninto demandis ankoraŭ ĝentile. Kamarado Wu Ming, kiu kutimas ke oni titolas lin Direktoro Wu, ekkonsciis, ke Wu Ming estas nenio alia ol sia propra nomo. Ruĝiĝinte, li povis respondi nenion ol "Jes, jes, mi nomiĝas Wu Ming." Knabino aĉetadanta rostitaĵon Wang Qing Strange, kial tiu ĉi frandema knabino ne plu aĉetas rostitaĵon en la lastaj tagoj? Sidante en angulo, mi manĝis kaj rigardis ŝin enviciĝi por aĉeti terpomaĵon. Antaŭ duonmonato mi vidis ŝin unufoje ĉe la giĉeto por rostitaĵo. Tiu tagmeze mi iris aĉeti rostitaĵon kaj renkontis ŝin tie. Ni ambaŭ samtempe ŝovis niajn mangaĵskatolojn tra la giĉeto, sed tie restis nur lasta porcio de la rostitaĵo. Vidante tiun bildon, ŝi hasteme ekkriis, "Al mi, al mi!" Pro tio, la vendisto donis la krommanĝaĵon al ŝi. Rigardante, ke ŝi forkuras saltetante kun la bonodora manĝaĵo en la mano, mi pretervole grumblis, "Frandemulino!" Dum pli ol dek tagoj ĉiufoje kiam mi aĉetis rostitaĵon, ŝi ĉiam ankaŭ aĉetis. Mia antaŭjuĝo pli kaj pli profundiĝis. "Ŝi estas vere frandema." "Hm! en la antaŭa duonmonato vi nur manĝadis rostitaĵon, sed nun pro 'ekonomia krizo' vi ekmanĝas terpomaĵon. Vi ja vere estas ne perspektivhava. "Mi transigis mian rigardon al la plafono kaj ekpensis iom ĝoje. Pro tio ke mi ne havos lecionon ĉi-posttagmeze, mi, amatora ĵurnalisto, akcpeptis taskon: Intervjui knabinon nomiĝantan Guan Xian. Iu letero por ŝin laŭdi tiel legiĝis: "Mi alvenis el kamparo, estas la malplej aĝa en la klaso. Antaŭ duonmonato mi enhospitaliĝis en la lernejo pro malsano. Guan Xian, la tri-bona studentino en nia klaso, min prizorgis, konsolis kaj lernigis kiel pliaĝa fratino.Kaj krom tio, ŝi klopodis plibonigi mian manĝaĵon por doni al mi pli da nutraĵo. . ." Kun granda estimo mi iris al la loĝdomo de Guan Xian. Permesite, mi enĉambriĝis. "Pardonu, kiu nomiĝas Guan Xian?" "Mi," iu studentino demetis sian libron kaj ekstariĝis. Ha! Ĉu ŝi ne estas la knabino, kiu aĉetadis rostitaĵon? Mi surprizite rigidiĝis. Subite mi ekkonsciis, ke mi miskomprenis ŝin. . . (责任编辑：admin) |
陕公网安备 61042402000117号