风采 Teniĝo

anniespera

风采 Teniĝo

Teniĝo

Li Yongjian el Jianxi Provinco

　　Malsaniĝis la bopatro. Kuŝante surlite, li estis mortanta.
　　La bofilino Suiying (Ŝŭijing) sin okupadis por la eventuala fenebro. La najbarinoj ankaŭ venis por doni helpon en kudrado de mortula kostumo kaj farado de la funebra rubando, kaj aliaj. Jam alvenis la lastaj tagoj de la maljunulo, kiu ŝajne ne malfeliĉe trapasigos sian tutan vivon. Domaĝis nur tio, ke lia filo ne povas apudesti dum lia mortiĝo. La bonkoraj vilaĝanoj maltrankviliĝis pri tio kaj ĵetis sian riproĉeman rigardon al la bofilino de la maljunulo.
　　Malkaŝema Onklinu Yulian (Juliang) kondukis Shuying en la ĉefan ĉambron tirante je ŝia mano kaj diris mallaŭte: "Shuying, ŝajne la maljunulo ne povos pluvivi tagojn pli longe. Sendu telegramon al Weihua (Ŭejhŭa), ke li revenu hejhmen. "
　　Shuying ektremetegis, kaj la larmogutoj ekruliĝis en ŝiaj okulkavoj. Kolektinte sian forton, ŝi diris singultante, "Weihua... skribis, ke lia armeo havas ian taskon por plenumi, kaj ni ne devas ĝeni lin. "
　　"Kio? " Onklino Yulian rondigis siajn okulojn. "Rigardu, kia tempo estas nun! Vi ankoraŭ skrupulas pri la ĝenado. Ĉu vi ne scias, ke antaŭ duonjaro, post kiam via bopatrino forpasis, ŝi lasis la okulojn ne fermitaj dum tri tagoj? Ŝi ja sopiris al la filo. Vi ja estas tro malmolkora. Nun la ununura maljunulo forpasas, ĉu vi ne rajtas revenigi Weihua? "
　　"Onklino Yulian, mi... " Malferminte siajn larmoplenajn okulojn, Shuying volis ion diri , tamen ŝi englutis la restajn vortojn.
　　La bopatro senforte ektusis, do Shuying hastis en la ĉambron.
　　La najbarinoj en la ĉefa ĉambro ege malkontentiĝis. Ili ekkomentis indignoplene, "La bofilinoj ja sendube estas eksteruloj. Ili tute ne povas esti kompareblaj kun la karuloj. " "Vere strange, tiel fidela kaj obeema ŝi ja estas en la ordinaraj tagoj, sed pro kio ŝi neniel volas revenigi Weihua? " "La maljunulo pene laboradis dum sia tuta vivo kaj li ne povas lasi lin forpasi sen apudesto de la filo. Se ŝi ne venigos lin, ni tiel agu." Incitite, Onklino Yulian kolere elĉambrigis Shuying, "Shuying, donu al mi la leteron de Weihua. Malgraŭ ĉio li ja devus hejmenreveni por lastafoje revidi sian patron. La maljunulo havas nur tiun ĉi filon kaj Weihua nur tiun ĉi maljunulon. Se vi ne volas tion fari, mi do telegrafu lin. " La najbaroj ankaŭ eĥis, "Shuying, revenigu Weihua. "
　　Shuying ne povis sin deteni de eksvingiĝo. Perforte retenante sian larmon, ŝi ĵetis rigardon al la najbarinoj, faris longan suspiron kaj poste malrapide movetis sian korpon en la ĉambron. Ŝi malfermis la ŝrankon kaj elporenis pakaĵon. Portante la pakaĵon en siaj manoj, ŝi eliris stumble al Onklino Yulian kaj ne pli povis deteni sin de genuiĝo kun la kapo frapiĝinta la pakaĵo. La larmoj eltorentis kaj ŝi eksplodis de dolora ekplorego. Vidinte, ke ŝi ploras tiel dolore, la najbarinoj konsterniĝis kaj haste subtene starigis ŝin. Shuying vortis plorĝemante, "Onklino Yulian... Weihua... jam... martiriĝis, en la batalkampo. Lastjare... iu el lia armeo... venis al mia laborunuo. La maljunuloj estis en malsano... do mi ne volis sciigi ilin. Jen... jen liaj medaloj kaj ankaŭ postlasaĵoj... "

----Tradukita el "Mi saĝis foje dum mia vivo"
eldonita de Dingxiang Literatura Asocio .

　　 风采

江西　李永坚

　　公公病倒了。躺在床上，眼看就不行了。
　　儿媳妇淑英忙里忙外准备着后事。邻居们纷纷前来帮忙。缝寿衣。制挽幛。老人寿年也到了，还算有福气。只有一项，临终前儿子政治面目身边送终。这些善良的乡亲们，为此焦急不安，而向老人的儿媳好投去责怪的目光。
　　心直口快的玉莲婶拉着淑英的手，来到堂屋，低声说：“淑英，老人只怕就这两天了，快打电报叫魏华回来吧。”
　　淑英打了个冷颤，眼眶里浍着泪水。她振了振精神，哽咽着说：“魏华...... 他，来信了，他们部队...... 有任务，不能影响他。”
　　“什么？”玉莲婶眼睛一瞪，“主都什么时候了，还影响不影响的! 你知道不，上半年你婆母过世，眼睛睁三天不闭眼，他她是盼儿子呀，你心也太狠了。现在就剩一个老人了，还不该叫魏华来吗？”
　　“玉莲婶...... 我...... ”淑项睁开泪汪汪的眼睛，想说什么，话到嘴边又咽了回去。　
　　公公有气无力地咳了一声，淑英赶忙跑进房去。
　　堂屋里的邻居们大为不满，愤愤不平，“媳妇终归是外人，哪有骨肉亲呵! ”“真看不出，平时那么孝顺，可为什么总不让魏华回来呢! ”“老人家劳苦了一生，不能没有儿子送终呵，她不叫，我们去叫。”玉莲婶被激怒了，她怒气冲冲把淑英从房里叫了出来，“淑英，你把魏华的信绐我，无论如何要叫魏华来见老人一面。老人就这么个儿子，魏华也就这么个老人。你不动打电报我去。”邻居们也随声附和，“淑英，还是叫魏华回来吧! ”
　淑英摇晃了一下身子，她强忍着泪水，看了看大家，长叹了一口气，才慢慢地挪动身子，摸进自己房间，打开橱子，从里面取出一个布包，双手捧着，颤微微地来到玉莲婶面前，再也支持不住，“扑通”一声跪下，头磕在布包上，泪水夺眶而出，大放悲声。她要把压抑着的悲痛倾泻出来，众大为震惊，慌忙来搀扶。淑英泣不成声地说：“玉莲婶. . . 魏华...... 已经...... 走了，在...... 前线走的。去年...... 部队来人了...... 到了我的单位。老人...... 有病...... 我不忍心告诉他们。这...... 这是他的军...... 还有遗物...... ”
－－原文选自定襄文联《一生聪明一次》

miao hui